ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΗΡΩΕΣ......!!
Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από Ήρωες έγραφε ο Μπρέχτ!
Η Ελλάδα των τελευταίων 30 ετών είναι ακριβώς μία τέτοια κοινωνία.
Κάθε έννοια συλλογικότητας έχει διαλυθεί.
Ο κομματισμός διέρρηξε τα κοινά σημεία αναφοράς ΕΝΩ το ατομικό και πιο συγκεκριμένα το οικογενειακό συμφέρον έχει γίνει η ΜΟΝΗ ΑΞΙΑ που επικρατεί με στόχο την επιβίωση των μελών της.
Ουσιαστικά η Ελλάδα είναι πλέον μια γεωγραφική περιοχή όπου κατοικούν μικρές ολιγομελείς οικογένειες που μάχονται ενάντια στο εχθρικό Κράτος και την αναλγησία της Δημόσιας Διοίκησης.
Οι οικογένειες πλέον ΔΕΝ εμπιστεύονται κανέναν, ούτε συγγενείς, ούτε φίλους, ούτε ακόμα περισσότερο τους γείτονες και τους συναδέλφους (φυσικά…).
Οι ήρωες της Πατρίδας θεωρούνται ανόητοι που αυτοκτόνησαν χωρίς λόγο και φυσικά δεν δικαιώθηκαν ποτέ.
Οι πολιτικοί αρχηγοί προωθούν ακόμη περισσότερο την οικογενειοκρατία και συνολικά ο Ελληνόφωνος πληθυσμός της περιοχής πλέον εξοντώνεται δημογραφικά, οικονομικά, κοινωνικά και επαγγελματικά, απομονωμένος μέσα στην ασφάλεια της οικογένειας και του φοβικού φιλοτομαρισμού.
Βέβαια για να πούμε και του φοβισμένου οικογενειοκράτη το δίκιο, αυτή η συμπεριφορά είναι μια φυσιολογικότατη αντίδραση σε μια χώρα όπου ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΘΕΑ.
Οι κοινωνίες για να προοδεύσουν χρειάζονται κοινά σύμβολα, κοινές αξίες!
Αυτές, λοιπόν, το ξαναλέμε, εκτελέστηκαν τη δεκαετία του ’80 μέσα από την κομματική πόλωση, το ξέφρενο πάρτυ των εισοδηματικών αυξήσεων που στηρίζονταν στο Δανεισμό και όλα τα γνωστά που οδήγησαν τη χώρα στις γνωστές συνέπειες.
Τί συνέβη, όμως, στο ενδιάμεσο; Τί πραγματικά συνέβη μέσα στο μυαλό του μέσου Έλληνα;
Κατάλαβε πως όσο πιο δικτυωμένο λαμόγιο είσαι τόσο περισσότερα λεφτά βγάζεις!
- Όσο πιο οσφυοκάμπτης και κωλο-τούμπας είσαι τόσο πιο βελούδο την περνάς.
- Όσο πιο μεγάλη η απατεωνιά που στήνεις τόσο μικρότερη η ποινή που θα κληθείς να εκτίσεις ΑΝ ΠΟΤΕ την εκτίσεις.
- Πως όλοι ίδιοι είναι και τελικά δίνουν λόγο στις Μεγάλες Δυνάμεις.
- Πως όποιοι ελάχιστοι αντιστάθηκαν φάγανε βρώμικο ψωμί.
- Πως εκατοντάδες είπαν πως αντιστάθηκαν αλλά μόλις πιάσανε την κουτάλα, κατά το λαϊκότερον, γίνανε βασιλικότεροι του βασιλέως.
ΑΥΤΑ ΔΟΥΛΕΨΑΝ ΣΚΛΗΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ Σαφές Πως ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΕΘΟΔΙΚΑ ΤΑ ΟΡΓΑΝΩΣΑΝ με σκοπό να δηλητηριάσουν οποιαδήποτε ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΙΛΗΨΗ.
Η ΠΑΤΡΙΔΑ, και η αγάπη προς αυτήν, λασπώθηκε ως εθνικισμός και Φασισμός, και μάλιστα κάποιοι φρόντισαν επίσης να βρουν και την ανάλογη εκπροσώπηση…
Ουσιαστικά πλέον δεν Είμαστε έθνος με κοινά ήθη, έθιμα και αξίες.
Είμαστε μιμητικές μαϊμουδίτσες χωρίς ταυτότητα, χωρίς Παιδεία (καθώς … ειδικά η Παιδεία χτυπήθηκε πάρα πολύ ύπουλα) που δε ξέρουμε ούτε από που ερχόμαστε, ούτε που θα έπρεπε να πάμε και απλά παριστάνουμε τους εξυπνάκηδες.
Διαλυόμαστε στην ξενιτιά, αφήνοντας πίσω μας μια πατρίδα πανέμορφη που τη χαίρονται κυρίως αυτοί που φρόντισαν να γίνει αδύναμη.
Μια πατρίδα που, ενώ πλέον δέχεται σαφέστατα εποικιστικά κύματα, καταρρέει οικονομικά και ακολουθεί άβουλα μια μικρή ομάδα συνεργάσιμων πολιτικών – συνεργάσιμων προς τας ξένας υποδείξεις εννοούμε. Πρακτικά ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΒΟΥΒΑ!
Η ΒΟΥΒΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ θα ήταν ο πιο ενδιαφέρων τίτλος για την περίοδο που διανύουμε.
Σε μία τέτοια κοινωνία κάποιοι ελπίζουν να υπάρξουν κάποιοι ήρωες τρελοί να πάρουν την ευθύνη από πάνω τους. Να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, ώστε μετά αυτοί ωφελημένοι να μπορούν να εορτάσουν σε κάποια εθνική Επέτειο την αυτοθυσία των άλλων!!!...
Μη χαίρεστε! Όχι μόνον δε θα υπάρξουν αυτοί, ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ, διότι από τη στιγμή που καταπέσαμε τόσο χαμηλά (με μπόλικη έξωθεν ορμώμενη ώθηση βεβαίως…) δε μας αξίζει καν η αυτοθυσία του άλλου … του σαλεμένου.
Άλλωστε, οι ήρωες γεννιούνται όταν ο Μέσος όρος ήδη μάχεται. Δεν κάνουν μπίζνες με ανάξιους ποτέ.
Ήρωες είναι και όχι ηλίθιοι, μην ξεχνιόμαστε!
Η μόνη διέξοδος απ’ αυτή τη βουβή κατάρρευση είναι μεγάλες μάζες πληθυσμού με κοινά σύμβολα, με κοινές αξίες, με λίγα και δυνατά πράγματα που να τους ενώνουν, να απαιτήσουν ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΚΑΘΕ ΑΣΧΗΜΙΑΣ, ΚΑΘΕ ΑΔΙΚΙΑΣ ΚΑΙ την κατάλυση της ΑΛΗΤΕΙΑΣ.
ΟΥΤΟΠΙΑ…., σ’ έναν τόπο που πλέον δεν έχει Αξίες, δεν έχει κοινά σημεία επαφής και η κάθε οικογένεια αργοπεθαίνει στον μικρόκοσμό της…. Αυτά είναι ρομαντισμοί…
Η μήπως έχει κάτι απομείνει;
Μήπως υπάρχει κάτι που να μπορεί να μας ενώσει;
ΜΗΠΩΣ ΚΑΤΙ ΞΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ των ΑΞΙΩΝ μας;
Υπάρχει κάτι που μπορεί να μας σώσει απ’ το να καταρρεύσουμε έτσι βουβά φοβισμένοι μέσα στον μικρόκοσμο της φαμίλιας μας με τις πόρτες σφαλιστές!;
